"سورہ آل عمران" کے نسخوں کے درمیان فرق

[[طبرسی]] [[تفسیر مجمع البیان]] میں ربیع بن انس سے نقل کرتے ہوئے لکھتے ہیں کہ سورہ آل عمران کی پہلی اسی آیتیں نجران کے عیسائیوں کے بارے میں نازل ہوئی ہیں جن کی قیادت ان کے تین بزرگان کر رہے تھے جن کا نام "عاقب"، "ایہم" اور "ابو حارثہ بن علقمہ" بتایا جاتا ہے جو [[پیغمبر اسلامؐ]] سے گفتگو کرنے [[مدینہ]] آئے تھے۔ اس بیان کے مطابق یہ لوگ [[نماز عصر]] کے بعد پیغمبر اکرمؐ کی خدمت میں حاضر ہوئے اور اسلام اور [[حضرت عیسی]] سے متعلق بعض ہونے والی گفتگو میں پیغمبر اکرمؐ کے دلائل کے سامنے جواب نہ دے سکے اور خاموش ہو گئے۔ اس گفتگو کے بعد سورہ آل عمران کی ابتدائی اسی سے زیادہ آیتیں نازل ہوئیں۔<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۲، ص۶۹۵-۶۹۶.</ref> {{نوٹ|تفاسیر میں سورہ آل عمران کی ابتدائی اسی آیتوں کے بارے میں مزید شأن نزول کا تذکرہ موجود ہے خواہشمند حضرات مراجعہ کریں: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ذیل آیات ۱۲، ۱۸، ۲۳، ۲۶، ۲۸، ۳۱، ۵۹، ۶۸، ۷۷، ۷۹ و ۸۳؛ واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۱۰۰-۱۱۵.}}

نزول [[آیه مباهله]] را درباره دو راهب مسیحی به نام عاقب، سید و هیئتی از [[مسیحیان نجران]] دانسته‌اند که نزد [[پیامبر(ص)]] آمدند و بعد از گفتگو با آن حضرت، [[اسلام]] نیاوردند و قرار شد روز بعد همدیگر لعن کنند تا دروغگو مشمول [[عذاب]] خداوند گردد. روز بعد پیامبر اسلام به همراه [[امام حسن(ع)|حسن]]، [[امام حسین(ع)|حسین]]، [[حضرت فاطمه(س)|فاطمه]] و [[امام علی(ع)|علی]] برای [[مباهله]] به صحرا آمدند. هنگامی که مسیحیان چنین صحنه‌ای را مشاهده کردند دعوت به مباهله را نپذیرفتند و با پیامبر قرارداد پرداخت [[جزیه]] بستند. در روایات است که پیامبر(ص) فرمود اگر حاضر به ملاعنه (لعن کردن متقابل) می‌شدند تمام صحرا آتش‌باران می‌شد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ح۲، ص۷۶۲؛ واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۱۰۷.</ref>