"ابو موسی اشعری" کے نسخوں کے درمیان فرق

[[علی(ع)]] خلیفہ منتخب ہوئے تو  ابو موسی نے ایک خط کے ذریعے کوفے کےے لوگوں کی بیعت کا اعلان کیا۔<ref>طبری، ج۴، ص۴۴۳</ref> حضرت علی(ع) عثمان کے مقرر کردہ تمام عمّال کو برطرف کیا لیکن  [[مالک اشتر]] کی درخواست پر نہ چاہتے ہوئے بھی اسے باقی رکھا۔<ref>یعقوبی، ج۲، ص۱۷۹؛ طبری، ج۴، ص۴۹۹</ref> اس کے بعد کے واقعات اس بات کی گواہی دیتے ہیں کہ ابو موسی کی طرف سے  حضرت علی کی بیعت رضائے و رغبت سے نہ تھی جیسا کہ [[طلحہ بن عبیداللہ|طلحہ]] و [[زبیر بن عوام|زبیر]] کی طرف سے پیش آنے والے باغیانہ اقدام میں کوفہ کی حاکمیت کے دوران ابو موسی نے کہا تھا کہ حکومت اسی کی ہے جو جو حکم دے اور غلبہ حاصل کر لے۔<ref>ر.ک: بلاذری، انساب، ج۲، ص۲۱۳</ref>

هنگامی که [[علی(ع)]] به قصد مقابله با فتنه طلحه و زبیر رهسپار [[بصره]] شد در توقفگاه [[ذی قار]] در نزدیکی کوفه، [[محمد بن جعفر طیار|محمد بن جعفر]] و [[محمد بن ابی بکر]] را به [[کوفه]] فرستاد تا مردم را برای ختم غائله، تجهیز و ترغیب کنند. ابو موسی در کار بسیج نیرو با این گفته «‌راه آخرت در گرو خانه نشینی است و جنگ دنیا خواهی است و هنوز بیعت [[عثمان بن عفان|عثمان]] بر گردن ماست و تا کشندگان او مجازات نشده‌اند با کسی نخواهیم جنگید‌» طفره رفت و حتی پیک علی(ع) را به زندان و قتل تهدید کرد.<ref>طبری، ج۴، ص۴۸۲ـ۴۸۱؛ مفید، ۲۴۳ـ۲۴۲؛ ابن ابی الحدید، ج۱۴، ص۹ـ۸</ref> و آنگاه که علی(ع) دومین بار [[عبدالله بن عباس]] و [[مالک اشتر]] را به کوفه فرستاد ابو موسی با استناد به حدیثی که خود از [[پیامبر(ص)]] روایت می‌کرد اوضاع را به فتنه‌ای تشبیه کرد که می‌باید مردمان تا روشن شدن حقیقت چون پیکره‌های بی‌جان بر جای بمانند.<ref>طبری، ج۴، ص۴۸۲ـ۴۸۱</ref>

علی(ع) این بار فرمان عزل وی را به فرزندش [[امام حسن مجتبی|حسن(ع)]] داد و او را به همراه [[عمار یاسر]] به کوفه فرستاد. ابو موسی دوباره با ایراد خطبه‌ای کوفیان را از مداخله در آنچه وی آن را نزاعی بین [[قریش]] نامید ـ که خود باید به اصلاح آن بپردازند ـ بر حذر داشت، اما سرانجام پس از آنکه حسن بن علی فرمان عزل را به وی ابلاغ کرد مالک اشتر او را از قصر حکومتی بیرون راند و مانع غارت اموال او، به وسیله مردم شد.<ref>بلاذری، انساب، ج۲، ص۲۳۱ـ۲۳۰؛ یعقوبی، ج۲، ص۱۸۱؛ دینوری، ص۱۴۵؛ طبری، ج۴، ص۴۸۷ـ۴۸۶، ۴۹۹ ـ ۵۰۰؛ مفید ص۲۵۳ـ۲۴۳</ref> از یک روایت چنین برمی‌آید که ابو موسی مدتی متواری بود اما بعدها ـ شاید بعد از [[جنگ جمل]] علی(ع) وی را امان داده بود.<ref>ر.ک: ابن اعثم، ج۴، ص۲</ref>